Prawdopodobnie większość z was nie będzie miała szansy na obejrzenie tego filmu w kinach. A szkoda, bo naprawdę warto. I to z kilku powodów.
Po pierwsze rzadko zdarza się, aby młodzi i piękni grali w filmie drugie skrzypce. Jeszcze rzadziej zdarza się, żeby w filmie na pierwszym planie dominowały kobiety i do tego kobiety mające na swoim koncie ładnych parę dekad. Tak jednak dzieje się w filmie "Lawendowe wzgórze". Jego gwiazdami, prawdziwymi perłami, są Judi Dench i Maggie Smith. Do tej dwójki warto dodać jeszcze trzecią, nie tak sławną, ale stanowiącą niezastąpiony składnik filmu, Miriam Margolyes.
Po drugie zdjęcia. Peter Biziou roztacza przed widzami niezapomniane widoki. Każdy kadr jest niczym obraz, niczym akwarela: delikatny a zarazem pełen emocji. Przepiękny domek, wspaniałe łąki, cudowne morze, a przede wszystkim sposób filmowania postaci – trudno się tym wszystkim nie zachwycać.
Po trzecie fuga Bacha. Twórcy wybrali znakomite zwieńczenie filmu. Skrzypce wyzwalają całą gamę przeżyć, które idealnie wpasowują się w atmosferę "Lawendowego wzgórza".
Po czwarte historia. To prosta opowieść o podstarzałych siostrach, których życie odmienione zostanie raz jeszcze za sprawą młodego przybysza. Bez zbędnych ozdobników i udziwnień, reżyser stawia po prostu na swoich bohaterów wierząc (całkiem słusznie), że są oni sami przykuć uwagę widza. Historia o nadziei, marzeniach, obudzonych pragnieniach nie potrzebuje sztucznego pompowania. W prostocie kryją się niezgłębione pokłady uczuć.

Zatem jeśli natkniecie się na ten film w kinie, warto się na niego wybrać. "Lawendowe wzgórze" to kolejna rozkosznie prosta i wzruszająca opowieść z Wysp Brytyjskich (tym razem z polskim akcentem).